Υπάρχουν διαφορετικές μορφές Ξηροφθαλμίας;

  1. Αρχική
  2. Για Ασθενείς
  3. Μονάδα αντιμετώπισης Ξηροφθαλμίας

Η Ξηροφθαλμία είναι μια δυσλειτουργία του δακρυϊκού συστήματος, που αποτελείται από:

  • Τους δακρυϊκούς αδένες
  • Την οφθαλμική επιφάνεια (κερατοειδής, επιπεφυκότας και Μεϊβομιανοί αδένες)
  • Βλέφαρα
  • Αισθητικά και κινητικά νεύρα που νευρώνουν τα παραπάνω.

 

Για θεραπευτικούς και διαγνωστικούς λόγους η ξηροφθαλμία χωρίζεται στις 2 παρακάτω κατηγορίες:


1. Ξηροφθαλμία από ελλατωμένη παραγωγή δακρύων
Η υδάτινη στοιβάδα είναι το κύριο τμήμα του δακρυϊκού φιλμ, περίπου το 98% του πάχους του. Περιέχει διάφορα πεπτίδια και πρωτεϊνες και καλύπτει ομοιογενώς την οφθαλμική επιφάνεια. Με μείωση της υδάτινης στοιβάδας, έχουμε διάσπαση όλης της δακρυϊκής στοιβάδας. Επιπρόσθετα, έχουμε αυξημένη ωσμωτικότητα των δακρύων, που οδηγεί σε φλεγμονή και απελευθέρωση κυτοκινών στο δακρυϊκό φιλμ και επιδείνωση των συμπτώμάτων.
Η μειωμένη εξάτμιση μπορεί να είναι αποτέλεσμα φλεγμονής ή καταστροφής της ίδιας της δακρυϊκής στοιβάδας. Σε αυτήν την περίπτωση οι φλεγμονώδεις παράγοντες που καταλήγουν στην οφθαλμική επιφάνεια μπορεί να προέρχονται κατευθείαν από τον δακρυϊκό αδένα.
Η ξηροφθαλμία λόγω μειωμένης υδάτινης στοιβάδας μπορεί να διαχωριστεί περαιτέρω σε εξωγενή και ενδογενή. Εξωγενές εννοούμε το περιβάλλον, ενδογενές εννοούμε την κατάσταση του δακρυϊκού αδένα και της  οφθαλμικής επιφάνειας.


2. Ξηροφθαλμία από αυξημένη εξάτμιση των δακρύων
Είναι η κύρια κατηγορία ξηροφθαλμίας, περίπου των 80% των περιπτώσεων, και οφείλεται σε μια κατηγορία παθήσεων γνωστές ως βλεφαρίτιδες, οι οποίες οδηγούν σε αυξημένη εξάτμιση των δακρύων. Παρόλο που η παραγωγή της υδάτινης στοιβάδας είναι κανονική, η ταχύτητα εξάτμισής της είναι αυξημένη. Ο συνήθης λόγος είναι μια δυσλειτουργία των Μεϊβομιανών αδένων. Οι αδένες αυτοί παράγουν την λιπώδη στοιβάδα των δακρύων. Οι λόγοι είναι πολυπαραγοντικοί, αλλά κυρίως σχετίζονται με δερματικές παθήσεις όπως η ροδόχρους ακμή.
Το έκκριμα των Μεϊβομιανών αδένων αποτελείται από πολικά και μη πολικά μόρια, με συγκεκριμένη τιμή τήξης. Λόγω της δυσλειτουργίας των αδένων αυτών η τιμή αυτή τήξης αλλάζει, καταλήγοντας σε απόφραξη της εξόδου των αδένων, και τελικά απώλεια των αδένων.